Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/66

VI.

 Nazajutrz nadzwyczajne szczekanie wielkiego podwórzowego brytana zbudziło Tuśkę i Pitę.
 Porwały się obie i siadły na łóżkach, przecierając oczy.
 — Cóż znowu za psisko! — wyrzekła zirytowanym głosem Tuśka.
 — Może to w sąsiedniej willi.
 — To będzie przyjemność.
 Szczekanie zamieniło się w przeciągłe wycie.
 — Ależ to tu, w domu, w sieni — wyrzekła znów Tuśka, odrzucając kołdrę.
 Ale przenikliwe, poranne zimno zakopiańskie zmusiło ją do powrócenia do łóżka.
 Szczekanie brytana umilkło, natomiast zaczął poszczekiwać jakiś mały szczeniak.
 — Cóż to? Cała rodzina?
 — Och, mamo!... to szczenię — prawda?
 — Szczenię.
 — Ja zobaczę.
 — Ani mi się waż, przeziębisz się. Leż spokojnie. Dopiero ósma.
 Nagle miauknął kot.
 — Cała menażerya! — westchnęła Tuśka. — Już ja się z gaździną rozmówię.
 Lecz za drzwiami zaczął się rozgrywać cały dramat. Kot, spotkawszy się widocznie z brytanem parskał, a pies warczał i naszczekiwał. Trwało to długą chwilę, wreszcie wrzask koci i szczekanie psie zwarły się w jeden głos, tworząc tak straszny hałas, że Tuśka wyskoczyła jak szalona z łóżka i pobiegła do okna.
 Otworzyła je i wychyliwszy się, zaczęła wołać rozpaczliwie:
 — Gaździna!... Wikta!...
 Z poza węgła wysunęła się gaździna.
 — A co kcom?
 — Wypędźcie natychmiast te psy i koty z sieni.