Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/67

 Lecz Wikta ani na chwilę nie straciła spokoju.
 — Nikany nima psów, ani kotów — odrzekła powolnie.
 — Jak to? Nie słyszycie, jak szczekają i wrzeszczą?
 Lecz gaździna potrząsnęła tylko głową.
 — To nie psy, ani kocury — to je mój gość...
 — Gość?
 — Haj... o mlicysko się upominajom. To on takie figlasy robi!
 I podszedłszy ku oknu, gaździna odezwała się głośniej:
 — A cichojcie — zaro wam mlicysko piknie przyniosę.
 Szczekanie i miauczenie natychmiast ustało.
 Tuśka, zirytowana i zziębła, wróciła do łóżka. Pita, która ze swego posłania słyszała rozmowę matki z gaździną, miała minę zdumioną i oczy szeroko otwarte.
 Śpij — rzekła do niej, przechodząc, matka. — To jakiś waryat widocznie sprowadził się w nocy. — Jeżeli się nie będzie przyzwoicie zachowywał, zażądam, żeby się wyniósł.
 Położyła się, otuliła kołdrą i próbowała zdrzemnąć się jeszcze, gdyż czuła, że ogarnia ją migrena.
 Przez kwadrans panowała wzorowa cisza.
 Nagle — odezwał się silny głos trąby.
 Ktoś grał walca ze »Słodkiej dziewczyny« na dużej trąbie, a przenikliwy, trywialny głos dętego instrumentu rozlegał się z rozpaczliwą siłą w drewnianych ściankach chaty.
 I znów Tuśka i Pita, jakby na sprężynach, usiadły na posłaniu.
 — Co to jest? — jęknęła Tuśka.
 To trąba, mamusiu! — objaśniała Pita.
 — Boże!... ten człowiek gra na trąbie... ależ to straszne! Ja, która już znieść nie mogę waszych gam i ćwiczeń fortepianowych.
 — Ustaje...
 Głos trąby skonał.