Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/68

 Natomiast wypłynął głos skrzypiec, na których ktoś wcale nieźle grał »Śmierć Azy« Griega.
 — I to jeszcze!... — wyszeptała Tuśka.
 Lecz jakby zbudziła się w niej energia, znów wyskoczyła z łóżka i pobiegła ku oknu.
 — Gaździna! Wikta!
 Z poza tego samego węgła wysunęła się gaździna i znów spytała:
 — Cego kcom?
 — Któż tam znowu gra?
 Gaździna zsunęła chustkę z ucha i nadsłuchiwała przez chwilę.
 — To je mój gość. Lezy se grający.
 — Wynajęliście mi mieszkanie, mówiąc, że tu jest spokój i cicho.
 — A no...
 Ładnie cicho: jak nie psy, to trąba, jak nie trąba, to skrzypce.
 Gaździna ujęła w rękę fartuch i z przyzwyczajenia zaczęła obcierać belki chałupy.
 — Nikany nima zadnej trąby, ani skrzypecków.
 — Jakto niema — słuchajcie.
 — A wej słysę.
 — No — więc.
 — A to przecie tak piknie grajom nie na trąbce i nie na skrzypeckach, ino na gębusi.
 — !!!
 A no... złozy se ten pon gębusię i tak se parska, a to niby skrzypki, albo trąba — hej.
 Tuśka zamknęła okno.
 W łóżku siedziała zachwycona Pita.
 — Proszę mamusi — to ten pan tak ślicznie imituje trąbę?
 — Widocznie.
 — Ach Boże! żebym ja tak umiała.
 — Właśnie — tegoby brakowało.
 Serenada ustała.
 — Szkoda — westchnęła Pita.