Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/74

uśmiech tak przywarł do jej buzi, iż odrazu spędzić go nie zdołała.
 — Słucham mamy!
 — Jak ty wyglądasz? Jak upiór! Gdzie ty byłaś? Czy chcesz wyglądać tak ślicznie, jak gaździna? Jak się w Warszawie pokażesz?... Przejrzyj się w lustrze... do czego jesteś podobna!
 Pita posłuszna spojrzała w lustro i zawstydzona spuściła oczy.
 Uśmiech znikał powoli, jak obłok zbyt jasny i różowy o wczesnym świcie.
 — Coś ty postawiła na stole?
 Teraz już Pita była zupełnie zmieszana.
 Skurczyła ramionka i zaczęła wykręcać sobie palce.
 — To proszę mamuńci... ten pan, co obok nas... dał mi cukierki...
 — Jak? co?
 Tuśka uczuła się tak zdumioną, że jednym susem zeskoczyła z łóżka.
 Włosy jej rozleciały się we śnie na ramiona.
 Była prześliczna, choć twarz świeciła się zanadto.
 — Jak mogłaś przyjąć coś od nieznajomego? Co to za maniery? Gdyby ojciec wiedział, gniewałby się strasznie.
 — Proszę mamci... ten pan bardzo jest grzeczny. Sam do mnie podszedł, jakem siedziała na belce i pierwszy zaczął mówić. A potem, proszę mamuńci, to jest ten sam pan, który wczoraj był w teatrze... To on mi rzucił na kolana różę...
 — Co?
 — Tak, proszę mamuńci. On jest bardzo zabawny. Udaje psy, koty, osła, udaje, że niby drzewo piłuje, a także, że ktoś sobie głowę rozbije, albo znów, że bębny warczą... albo...
 Pita ożywiła się. Uśmiech wypłynął na jej twarzyczkę przy wyliczaniu talentów nowego znajomego. Połykała ślinę, robiła »ciup« ustami, ożyło w niej dziecko.
 Lecz Tuśka doznała niewytłómaczonego oburzenia.
 Ten pan drażnił jej nerwy od rana.