Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/76

 Czego ten aktor chce? Czemu się jej narzuca?... Właściwie — nie narzuca się.
 Wczorajsze jego postąpienie było dość poprawne, a że dziś dał dziecku cukierki...
 Jednak...
 Tuśka czuje się niemile zaniepokojoną. Doznaje tego wrażenia, gdy służąca za wcześnie bez pytania na wiosnę okna pootwiera i w ciepło, nagromadzone przez zimę, nagle uderzy prąd chłodu wilgotnego wiosny i jakaś jasność, przed którą drżą figusy i palmy, śpiące w cieniu firanek.
 — Gdy będzie zanadto się narzucał — wyprowadzę się... — myśli, siadając przed lustrem.
 Przypomina się jej to wczorajsze jego powiedzenie.
 — Szkoda, że nie mam drugiej róży...
 I zaczyna przed lustrem pozować na kobietę, prześladowaną uwielbieniem i bardzo obrażoną w godności uczciwej kobiety.
 Gdy go spotkam, pozna po zmarszczeniu brwi, po całym wyrazie twarzy, że się pomylił...
 Marszczy brzwi, przybiera twarz Junony. Jest jej z tem dobrze, bo ma ładny równy nos i okrągło zarysowaną brodę.
 Lecz równocześnie jakiś głos jej szepce:
 — Jakaś ty głupia — to nie jest żadne uwielbienie z jego strony. Ot... źle wychowany i za wesoły...
 Wogóle jednak Tuśka odczuwa, że za wiele zajmuje się tym aktorem.
 Chce zwrócić swą myśl w stronę właściwą.
 Wzrok jej pada na list męża.
 Równocześnie wchodzi Pita już bez bombonierki.
 — Postawiłam na oknie — mówi i podchodzi do łóżka, bierze ze stolika szklankę, w której moknie ponsowa róża i wsuwa swój delikatny nosek w aksamitne płatki kwiatu.
 Ujrzawszy to, Tuśka wpada w jeszcze większe rozdrażnienie.
 — Postaw ten kwiatek — mówi do córki — weź papier i pióro i napisz list do tatusia. Pamiętasz przecież,