Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. V.djvu/129

ca na przód sceny, bierze rewolwer, chowa go do kieszeni i triumfalnie obraca się ku drzwiom). No panie generale — teraz my się zmierzymy!

SCENA ÓSMA.

Korniłof — Horn — Komendant pułku art. konnej. (Obaj w płaszczach letnich).

ஐ ஐ

 KOMENDANT (mały — siwy zupełnie starzec). Pamiłujtie — eto nie wazmożno... wszystko mnie opowiedział wot Aleksander Walentinowicz. To wy Piotrze Pawłowicz taki cień, taką hańbę na mój pułk rzucacie... To dierzost! to zuchwalstwo — to... wam nie ujdzie płazem.. ja...
 KORNIŁOF. Patisze — ja pokornie przedłożę to, co w papierach Strełkofa znalazłem.
 KOMENDANT. Co!
 HORN (gwałtownie). Wy znaleźli jaki dowód.
 KORNIŁOF. Oto bruljon ostatniej przesyłki — ot tu na marginesach pół listu anonimowego, który my przedwczoraj pod adresem kancelarji dostali!
 HORN. Pokażcie!

(Obaj z komendantem czytają dokument — Horn stoi z rękami opuszczonemi. Komendant zakrywa oczy i pada na krzesło).

 KOMENDANT. Jaki wstyd! mój pułk sławny był — czysty! nigdy podłoty!