Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. V.djvu/302

 TARASOWICZ. Wy cali drżący... ostawcie — ja mówić do nich będę.
 ANIUCZKIN. Jakże? wy? ja że ich dowódca!
 TARASOWICZ. Na dowódcę u was nerwy za słabe w takiej chwili. (Sołdaci Aniuczkina zebrali się i stoją w linji).
 TARASOWICZ (do sołdatów). Wam żałowanje należy się? ha? (Milczenie).
 ANIUCZKIN. Gawaritie!
 TARASOWICZ (dziko). Wot każdemu rubl całkowity — jutro obrachunek — a teraz słuchajcie. Jeśli są między wami skatiny, które chcą podnieść broń przeciw rządowi, niech pomną, że car batiuszka karze śmiercią tego, kto chce buntować się przeciw prawom Boga i Pana... Kula... da szubienica... a przedtem pałki — do krwi pałki!... czerez strój... mięso od kości odleci... poniali?
 SOŁDACI (chórem). Poniali wasze wyso kobłahorodje!
 TARASOWICZ. Teraz pochować się w skały i czekać rozkazu. (Sotdaci się kryją po skałach powoli. Woła). Warłamow.
 WARŁAMOW. Słuszaju wasze wysokobłahorodje. (Staś Wilgocki ukazuje się na skale).
 TARASOWICZ. Skoro wybuchnie bunt — a tylko patrzeć — możesz kazać podpalić