Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. V.djvu/48

Mam w sobie cały zapas życia i nadziei... Czy mi pani pozwolisz usiąść koło siebie?
 ANNA. Usiądź pan — i ja lubię mieć pana obok siebie, tembardziej dzisiaj.
 BOGDAŃSKI. Dlaczego dzisiaj?
 ANNA. Sam pan mówiłeś, że czujesz się dzisiaj rzeźwiejszym i pełnym nadziei.
 BOGDAŃSKI (siadając obok niej). Czy pani dziś zwątpiłaś?
 ANNA. jestem przedewszystkiem kobietą, a więc wpływy zewnętrzne działają na mnie z podwójną mocą. — Dziś nietylko, że jestem smutna, ale...
 BOGDAŃSKI. Dlaczego pani urwała? Czy ja nie zasługuję na pani zaufanie?
 ANNA. Cóż za pytanie!... Jesteś pan moim najlepszym przyjacielem — po Kazimierzu.
 BOGDAŃSKI. A — tak! po Kazimierzu.
 ANNA (z uśmiechem). Nie możesz pan chcieć, aby było inaczej. Mój przyszły mąż musi być najlepszym przyjacielem moim.
 BOGDAŃSKI. Chcesz go pani zanadto hojnie obdarzyć. Oddaj jemu swą miłość — mnie przyjaźń.
 ANNA. Nie, nie. W miłości nie pojmuję jakiegoś wyjątku. Miłość musi koncentrować w sobie wszystkie uczucia. Jestem pewną, oh! najpewniejszą, iż Kazimierz kocha mnie