Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. V.djvu/81

lepiej, tylko ta pani Korbiel aż zachorowała z tęsknoty za dziećmi.
 KORNIŁOF. To zwykłe — zwykłe — dać walerjanu. Nerwy — zresztą zrozumiałe. A inni?
 BOTKIN. Wielhorski przeczy wszystkiemu — inni milczą — a panny przeważnie płaczą.
 KORNIŁOF. Bromu i walerjanu. Jedzą?
 BOTKIN. Młode — więc jedzą. Tylko sługa modli się i nic jeść nie chce.
 KORNIŁOF. Nie przymuszać... nie przymuszać — głód sam zmusi. Ale — tę Lasocką strzedz najbardziej. Żadnej komunikacji. Wczoraj sortowałem ich papiery. Czy ta dziewczyna z restauracji dziś tutaj przyjdzie?
 BOTKIN. Siedzi w kurytarzu.
 KORNIŁOF. Dobrze... (wyjmuje papier z rękawa). Czy to list prywatny Strełkofa?
 BOTKlN. Tak! właśnie list pisany do tej panny Józi!
 KORNIŁOF (czyta). Droga moja myszko! Ja kocham cię, jak szalony i zabiję ciebie, siebie i tego, który śmie za tobą chodzić. Ja... (mówi) dobrze!...
 BOTKIN. Ośmielę się jednak zwrócić uwagę, że ten list chyba nie ma nic wspólnego ze sprawą Wielhorskiego...