Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. VI.djvu/33

 RYSKIEWICZ. Znieść nie mogę tych dwóch próżniaczek, które włóczą się cały dzień Bóg wie gdzie... Ale to ja, a ty jako córka i siostra powinnaś mieć trochę więcej przywiązania do swej rodziny.
 JADWIGA. W jaki sposób mogę je okazać?
 RYSKIEWICZ. Nie wyrzucaniem pieniędzy na szynkę...
 JADWIGA. Słuchaj,.. daj ty mi spokój z tą szynką, to takie małe, takie nizkie, takie żadne!.. gdybyś ty to wiedział, gdybyś ty to czuł...
 RYSKIEWICZ. Wzniosłe, szlachetne i wielkie byłoby, gdybym ci dawał niewiem jakie sumy, na utrzymanie domu. — O!... tak, tobie wszystko byłoby jedno, gdybym się nawet zapracował. Wół roboczy!...
 SŁUŻĄCA. Ta znów wróciła i stoi przed bramą!
 RYSKIEWICZ (w pasji). Wyrzuć ją!
 JADWIGA. Z ulicy? przecież ulica dla wszystkich!
 RYSKIEWICZ. Szelma jedna, czego ona tu chce?
 JADWIGA. Czeka na swego męża.
 RYSKIEWICZ. Jakiem prawem? Cóż to — Szydełkiewicz tu mieszka, czy co... (siada na krześle już ubrany i kładzie z furją kapelusz na stole). To jest doprawdy straszne! Człowiek uczciwy musi — siedzieć oblężony przez gro-