Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. VI.djvu/55

 JADWIGA. Dobrze!

(służąca wychodzi. Jadwiga powoli podchodzi do stołu — nalewa dwie szklanki herbaty — wciska cytryny i stawia na brzegu komody w sypialni).

 KORSKI (śledzi jej powolne ruchy z zadowoleniem). Jakie to ładne, co pani robi.
 JADWIGA (zdumiona). To?
 KORSKI. Ach! nie chodzi tu o to co pani robi, lecz o wdzięk z jakim się pani porusza. Pani ręce zdają się zrywać kwiaty, przenosić je, wiązać...
 JADWIGA. A to herbata dla męża — gdy powróci z cyrku.
 KORSKI. Nie zdawałem sobie z tego sprawy. Patrzyłem na gęsta, — piękne gęsta.

(Zegar bije jedenastą. Jadwiga stoi zamyślona).

 KORSKI. Trzeba iść! (wstaje powoli — z żartobliwym uśmiechem). A... gdyby ta przyjaciółka pani doszła kiedy do rozumu i chciała się rozwieść — przyślij ją pani do mnie.
 JADWIGA (powoli). Pan się zajmujesz temi sprawami?
 KORSKI. To moja specjalność. — Powiedz jej pani, że możemy z niej zrobić człowieka wolnego... pani rozumie, wolnego, jak ja, jak pani..
 JADWIGA (pociera ręką po czole). Tak... tak...
 KORSKI. Wyfrunie, jak ptak...