Ta strona została skorygowana.
AKT PIERWSZY.
Przed podniesieniem zasłony słychać krzyk, śmiech, szczęk talerzy, kieliszków, ktoś zanucił jakąś wiedeńską piosenkę z kabaretu — gama śmiechu mu przerywa i damski głos mu odpowiada — chór mieszany podśpiewuje — zwolna rozchyla się zasłona. Scena przedstawia salonik Reny szaro obciągnięty — meble — białe — dużo luster, światło lamp stamizowane wielkiem żółtym abażurem na prawo od widza 2 duże okna na ulicę przysłonięte koronkowemi storami środkowa ta ściana ma drzwi na balkon — wejście główne w ścianie środkowej kulis — po lewej drzwi do jadalki i pokoju Reny po prawej do Fili. Atmosfera na wskroś kobieca — głęboka sofa skóry białe — fortepian osłonięty draperją białą w złote desenie. Na nim duży wazon z kopenhagskiej porcelany i pęk storczyków rozpłomienionych. W chwili podniesienia zasłony na scenie pusto drzwi otwarte do jadalni i stamtąd gwałt i wrzask. Nagle wpada Fila znudzona i ziewa, za nią wchodzi Halski.
SCENA PIERWSZA.
Wchodząc zamykają drzwi i przez to gwar się przycina mimo to jednak słychać trochę odgłosów kończącej się kolacji).
ஐ ஐ
FILA (rzuca się na bujający fotel). Co za nudy!
HALSKI. Nudy? wśród takiej wesołości?
FILA. To? wesołość?
