Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. VII.djvu/210

 REDAKTOR. Dla nas.
 RENA. Dla jakich nas?
 REDAKTOR. Mężczyzn.
 RENA. Pan jest bez konsekwencji.
 REDAKTOR. Och!
 RENA. I to podwójnie.
 REDAKTOR. Jakto?
 RENA. Żonaty.
 REDAKTOR. Tak mało. Żona chora w Zakopanem.
 RENA. Tak-tak, znana piosenka... Ale żona pana jest kobietą bez zarzutu, najzacniejszą...
 REDAKTOR (żałośnie). Niestety!
 RENA. Jak można!
 REDAKTOR. Ach pani... kobieta o której się mówi najzacniejsza, jest najstraszniejszą plagą ludzkości. A potem — czy pani przyjrzała się mojej żonie? Wszak jestto istota tak pokręcona, tak na prawo, na lewo dziwacznie złożona, że chciałoby się oznajmić każdemu: „tam gdzie broszka, to front“.
 RENA. Tak źle nie jest. Widziałam ją zawsze tak pięknie ubraną.
 REDAKTOR. Otóż to! otóż to! widziała ją pani z frontem oznaczonym broszką. Ale ja, ale ja, widziałem ją... bez broszki. Oh! pani, to więcej niż smutne!