Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. VII.djvu/212

 REDAKTOR. Więc dlaczegóżby Halski, dlaczego on?
 RENA. Ah! to są żarty — nawet o nim niema mowy.
 REDAKTOR. Ale owszem... niech będzie mowa — tylko nie o nim, pani... Reno... (Rena zamyka oczy, on przysuwa się do niej). Reno! cudna, cudna jesteś!
 RENA. (jw). No, niech pan mówi, — niech pan mówi — tylko cicho, bez żadnej intonacji.
 REDAKTOR. Reno.
 RENA. (otwiera oczy, patrzy ze smutkiem na Redaktora, wreszcie znów przymyka je i mówi przez zęby). Mów — Reno! Reno! cudowna jesteś.
 REDAKTOR. Reno! cudowna jesteś!
 RENA (wyrywa mu się z niesmakiem i prawie krzyczy). To nie to samo! nie to samo!
 REDAKTOR (zdziwiony). To co, nie to samo?
 RENA. Głucho... głucho...
 REDAKTOR (trochę urażony). Jakto?
 RENA. Tak, tak!
 REDAKTOR, (zły). A rozumiem, więc pani robiła sobie jakieś porównanie.
 RENA. Może.
 REDAKTOR. I według pani wypadło na moją niekorzyść?
 RENA. Najzupełniej.