Strona:PL Gabriela Zapolska - Utwory dramatyczne T. VII.djvu/48

się ze mną szczęśliwi — więc ja zawsze do śmierci będę Żabusią.
 MANIEWICZOWA. Siostra twego męża cię nie kocha!
 ŻABUSIA. Ach dzięki Bogu, że dochodzi dziś właśnie do pełnoletności, podniesie te sławne tysiąc rubli posagu i pójdzie za mąż. Miła z niej będzie żona! Wyniesie się z miasta i przestanie mnie prześladować swoją osobą.
 MANIEWICZOWA. Widziałaś jej narzeczonego! Musi to być nielada okaz!
 ŻABUSIA. Wyobraź sobie, że do tej pory ani ja, ani Rak nie znamy go wcale. Taka skryta!
 MANIEWICZOWA. Boi się może, ażeby ten pan się w tobie nie zakochał.
 ŻABUSIA. Albo w tobie! Zasługiwałaby na nauczkę... Przedstaw sobie, ciągle mi daje do poznania, że się domyśla dużo rzeczy i że ja jestem... niegodziwą kobietą. (Chodzi po pokoju tam i napowrót, założywszy w tył ręce). To mnie oburza... bo przecież nikt mi nic niema do zarzucenia. Nie postępuję tak jak inne kobiety. Nie kocham się w przyjaciołach mego męża, tylko zawsze w kimś kogo Rak nie zna. W ten sposób nie narażam na śmieszność Raka, bo to zawsze mój mąż i nie powinien tracić na powadze.
 MANIEWICZOWA. Zapewne — ale często sama narażasz twego męża na śmieszną sy-