Strona:PL Gabriela Zapolska - Z pamiętnika siostry zakonnicy.djvu/23

 On ujął ją w ramiona i usta ich złączyły się w długim pocałunku.
 Ja stałam jak wryta — nie śmiejąc odetchnąć, poruszyć się, postąpić kroku.
 Zdawało mi się, że razem z tym pocałunkiem spada na mnie jakieś okropne nieszczęście, że ciemna przepaść rozerwała się pod memi stopami. Oczy moje tylko mimowolnie wzniosły się do Nieba, a myśl zmieniła się w gorącą modlitwę. Pragnęłam błagać Boga o litość nad tą nieszczęśliwą, która, z jednego obłędu uleczona, wpadała w drugi jeszcze straszniejszy, bo na ten nie było i niema lekarstwa.
 Odtąd postępowanie Elli stało się dziwną nieokreśloną zagadką. — Mówiła wiele, szybko, bezładnie plącząc zdania, śmiejąc się bez przyczyny. — Nagle milkła, jakby zmęczona nadmiernym wysiłkiem i uciekała do ogrodu. Tam siedziała całemi godzinami tak, jakeśmy ją zastały owego dnia, w którym Pani zwiedzałaś nasz zakład.
 Dziwiłaś się, że w jej oczach nie mogłaś dostrzedz ani śladu bezprzytomnego szału, nic, coby cechowało istotę chorą na umyśle.
 Ja sama czułam to i widziałam dobrze.