Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/170

jest w naśladowaniu Przyrody żywszy, ruchliwszy, ostrzejszy, bogatszy w kształty, plastyczniejszy, posłuszniejszy, wrażliwszy, wierniejszy. Bardziej zbity niż marmur, podatniejszy od wosku, subtelniejszy od płynu, wrażliwszy od struny, świetniejszy od drogiego kamienia, wonniejszy od róży, ostrzejszy od miecza, giętszy od młodej odrośli, bardziej pieszczotliwy niż szmer, straszniejszy niż grzmot, wiersz jest wszystkiem i może wszystko. Może oddać najmniejsze poruszenia uczucia i najmniejsze czucia; może określać rzeczy nieokreślne, wypowiadać niewypowiedziane; może ogarniać rzeczy bezgraniczne i przenikać przepaści; może przybierać rozmiary wieczności; może przedstawiać rzeczy nadludzkie, nadprzyrodzona, przecudowne; może upajać, jak wino, porywać, jak ekstaza; może w tymże samym czasie posiadać nasz umysł, naszego ducha, nasze ciało; może, nareszcie, dotrzeć do Absolutu. Doskonały wiersz jest absolutny, niezmienny, nieśmiertelny. Dzierży w sobie słowa ze spoistością dyjamentu; zawiera myśl jak w dokładnem kole, którego żadna siła nigdy nie zdoła rozerwać; staje się niezawisłym od wszelkiego więzadła i od wszelkiego władztwa; nie należy już więcej do twórcy, lecz jest własnością wszystkich i niczyją, jak przestrzeń, jak światło, jak rzeczy nieprzemienne i wieczne. Myśl ściśle wyrażona w doskonałym wierszu jest myślą, która już istniała jako kształt uprzedni w mrocznych głębinach języka. Wyłowiona przez poetę, trwa w świadomości ludzi. Zatem największym poetą jest ten, który zdoła wykryć, rozwinąć, wyłowić największą liczbę tych idealnych przedkształtów. Kiedy poeta jest bardzo blizki odkrycia jednego z tych wiecznych wierszy, uwiadamia go o tem boski prąd radości, który znagła napływa w całą jego istotę.