Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/184

 — Czemu się śmiejesz? — zapytał Andrzej.
 — Z powodu pewnej analogii.
 — Jakiej?
 — Zgadnij.
 — Nie wiem.
 Oto pomyślałam o innej zapowiedzi znajomości i innej znajomości, w której ci pośredniczyłam, prawie dwa lata temu, dodając wesołą przepowiednię. Czy przypominasz sobie?
 — Ah!
 — Śmieję się, gdyż i tym razem chodzi o nieznajomą i także tym razem byłabym... bezwolną wróżką.
 — Biada!
 Lecz to jest całkiem inny wypadek; a raczej osoba możliwego dramatu jest inna.
 — To znaczy?
 — Marya jest turris eburnea.
 Ja zaś jestem teraz vas spirituale.
 — Prawda! Zapomniałam, żeś wreszcie znalazł Prawdę i Drogę. „Serdecznie śmieje się dusza ze swych dalekich miłości“...
 — Cytujesz moje wiersze?
 — Znam je na pamięć.
 — Jakże to pięknie!
 — Zresztą, drogi kuzynie, owa „bardzo biała pani“ z Hostyą w ręce jest mi podejrzana. Ma mi cała wygląd czczej formy, szaty bez ciała, która stoi otworem dla jakiejkolwiek duszy anielskiej czy szatańskiej, ochotnej wnijść, by udzielić ci komunii i uczynić „ruch przyzwolenia“.
 — Świętokradztwo! Świętokradztwo!
 — Miej się na baczności i strzeż dobrze szaty i czyń liczne egzorcyzmy. Popadam znowu w przepo-