Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/328

warzystwie księżny Ferentino. Natychmiast jego spojrzenie spotkało się z jej spojrzeniem. Pozdrowił z daleka. Zdawało się mu, że zauważył na wargach Heleny szczególny uśmiech.
 — Kogo pan pozdrawia? — zapytała Donna Marya, odwracając się także. — Kto są te panie?
 — Lady Heathfield i księżna di Ferentino.
 Zdawało się jej, że słyszy w jego głosie zmieszanie.
 — Która jest Ferentino?
 — Blondynka.
 — Druga jest bardzo piękna.
 Andrzej milczał.
 — Czy jest angielką? — dodała.
 — Nie; jest rzymianką; jest wdową po księciu Scerni, poszła drugi raz za mąż za lorda Heathfield.
 — Jest bardzo piękna.
 Andrzej zapytał gorliwie:
 — Co teraz będą grali?
 — „Kwartet“ Brahmsa w „c-moll“.
 — Zna go pani?
 — Nie.
 — Drugi ustęp jest cudowny.
 Mówił, żeby ukryć swój niepokój.
 — Kiedy panią znowu zobaczę?
 — Nie wiem.
 — Jutro?
 Ona wahała się. Zdawało się, że po jej obliczu przeszedł lekki cień. Odrzekła:
 — Jutro, jeśli będzie słońce, przyjdę z Delfiną na piazza di Spagna około południa.
 A jeśli nie będzie słońca?
 — W sobotę wieczór pójdę do hrabiny Starnina...
 Muzyka zaczęła się na nowo. Pierwszy ustęp wy-