Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/333

nie wiedział już gdzie — w jakiejś galeryi, w jakiejś kaplicy.
 Otóż jesteśmy.
 — Nareszcie — rzekła księżna, gdyż powóz dotarł wreszcie do palazzo Fiano. — Zatem do widzenia. Spotkamy się dziś wieczór u Angelieri. Do widzenia panie Ugenta. Czy przyjdzie pan jutro do mnie na śniadanie? Zastanie pan także Helenę, Viti i mojego kuzyna.
 — Godzina?
 — Pół do pierwszej.
 — Dobrze. Dziękuję.
 Księżna wysiadła. Służący czekał rozkazu.
 — Dokąd chce pan, żebym pana zawiozła — zapytała Helena Sperellego, który już usiadł obok niej na miejscu przyjaciółki.
 — Far, far away...
 — Zatem do pańskiego domu?
 I nie czekając innej odpowiedzi, rozkazała:
 — Trinita de’Monti, palazzo Zuccari.
 Służący zamknął drzwiczki. Powóz potoczył się kłusem, skręcił na via Frattina, zostawiając za sobą tłum, krzyki, hałasy.
 — Ach, Heleno, po tak długim czasie... wybuchnął Andrzej, nachylając się, by spojrzeć na pożądaną, która skupiła się w cieniu, w głębi, jakgdyby unikająca zetknięcia.
 W przejeździe światło pewnej wystawowej szyby przeniknęło ciemność; i ujrzał, że Helena blada uśmiechała się uwodnym uśmiechem.
 Wciąż tak uśmiechając się, ściągnęła sobie ze szyi zwinnym ruchem długie boa z kuny i zarzuciła je naokoło jego szyi, niby lasso. Zdawała się robić to