Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/342

 — Panie Ugenta, źle pan usposobiony? — zapytała go Ferentino.
 — Trochę. Miching Mallecho chory.
 Wówczas Barbarisi zaczął go nudzić mnóstwem pytań co do choroby konia. A potem Edgcumbe zaczął na nowo z Metamorphoseon. A Ferentino śmiejąc się:
 — Wiesz, Ludwiku, wczoraj, na koncercie Kwintetu przychwyciłyśmy go na flirtation z jakąś Nieznajomą.
 — Tak — dodała Helena.
 — Nieznajomą? — zawołał Ludwik.
 — Tak; lecz może ty nam zdołasz dać kilka objaśnień. Jest to żona nowego ministra Gwatemali.
 — Ah, rozumiem.
 — Zatem?
 — Ja, na razie, znam tylko ministra. Widzę go wszystkie noce grającego w Klubie.
 — Panie Ugenta, czy została już przyjęta przez Królową?
 — Nie wiem, księżno — odrzekł Andrzej z odrobiną niecierpliwości w głosie.
 Ten szczebiot stawał się dlań nieznośny; i wesołość Heleny sprawiała mu straszną męczarnię, a obecność małżonka napełniała go niesmakiem jak nigdy. Bardziej niż przeciw nim był gniewny przeciw sobie samemu. Na dnie jego rozdrażnienia poruszało się uczucie żalu z powodu szczęśliwości, którą przedtem odtrącił. Jego serce, rozczarowane i dotknięte okrutnem zachowaniem się Heleny, zwróciło się ku tamtej z głęboką skruchą; i widział ją zamyśloną, w samotnej alei, piękną i szlachetną jak nigdy.
 Księżna wstała, a za nią wstali inni, by przejść do sąsiedniego salonu. Barbarella pobiegła otworzyć for-