Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/37

lenia się wymierzył cios nie obliczywszy jego siły i boi się, że zranił za głęboko.
 Zapał Andrzeja opadł odrazu. A na jego twarzy odmalował się tak ciężki ból, że aż jej zakrwawiło się serce.
 Andrzej rzekł po chwili milczenia:
 — Bądź zdrowa.
 W tych dwu słowach mieściła się gorycz wszystkich innych słów, które stłumił w swem wnętrzu.
 Helena odrzekła słodko:
 — Bądź zdrów. Przebacz mi.
 Oboje czuli potrzebę zakończenia na ten wieczór, niebezpiecznej rozmowy. On przybrał przesadną prawie formę zewnętrznej dworności. Ona stała się jeszcze słodszą, prawie pokorną, i drżała bez ustanku.
 Wzięła z krzesła swój płaszcz. Andrzej pomógł jej z uprzejmą grzecznością. Kiedy nie mogła włożyć jednego ramienia w rękaw, Andrzej jej pomógł, zaledwie dotykając jej; następnie podał jej kapelusz i welon.
 — Zechce pani podejść tam, do lustra?
 — Nie, dziękuję.
 Podeszła ku ścianie, z boku kominka, gdzie wisiało małe starożytne lustro w ramach ozdobionych postaciami wyrzeźbionymi sposobem tak lekkim i śmiałym, że zdawały się raczej wyrobione w kutem złocie niźli w drzewie. Była to rzecz bardzo miła, wyszła z pewnością z rąk jakiegoś subtelnego kwatroczentysty dla jakiejś Mona Amorrosisca lub jakiejś Laldomine. Często, za czasów szczęśliwych, Helena ubierała welon przed tą przymgloną i poplamioną szybą, która miała wygląd mętnej, nieco zielonawej wody. Teraz przypomniała sobie to wszystko.
 Obaczywszy swój obraz na tem tle, doznała oso-