Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/380

pokonał dreszcz bojaźni bożej. I zwróciła się ku domowi kochanka trwożna, zmięszana, jakby szła na pierwszą schadzkę.
 — Ach, nareszcie! — wykrzyknął Andrzej, chwytając ją w swe ramiona, pijąc oddech z zalękłych ust.
 Potem biorąc jedną jej rękę i przyciskając ją sobie do piersi, rzekł:
 — Słuchaj mego serca. Gdybyś była spóźniła się eszcze o minutę, byłoby mi pękło.
 Ona przytuliła policzek zamiast ręki. On ucałował jej kark.
 — Słyszysz?
 — Tak; mówi mi...
 — Co ci mówi?
 — Że mnie nie kochasz.
 — Co ci mówi? — powtórzył młodzieniec, ukąsiwszy ją w kark, przeszkadzając jej podnieść się.
 Zaśmiała się.
 — Że mnie kocha.
 Zdjęła płaszcz, kapelusz, rękawiczki. Poszła powąchać kwiaty białych bzów, które wypełniały wysokie florentyńskie kielichy, owe z borghezyjskiego tonda. Szła po dywanach ze szczególną lekkością; i nie było nic słodszego nad ruch, z którym zanurzyła oblicze, pośród delikatnych bukietów.
 — Weź — rzekła, biorąc zębami jeden kwiat i trzymając go w ustach, zewnątrz warg.
 — Nie; ja wezmę z twoich ust inny kwiat, mniej biały, lecz wonniejszy...
 Ucałowali się długo, długo, pośród woni kwiatów.
 Rzekł głosem nieco zmienionym, pociągając ją:
 — Chodź tam.
 — Nie Andrzeju; jest późno. Dziś nie. Zostańmy