Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/388

 W pokoju liliowe światło zmierzchu walczyło ze światłem świec. Filiżanka herbaty stała na brzegu stołu zimna, uszczuplona dwoma łykami. Kwiaty bzu w kryształowych kielichach zdawały się bielsze. Poduszka na fotelu zachowała jeszcze odcisk ciała, które na niej spoczywało.
 Dzwon Trinita de’Monti zaczął dzwonić.
 — Boże, jak późno! Pomóż mi zarzucić płaszcz — zawołało biedne stworzenie, wracając ku Andrzejowi.
 Objął ją znowu ramionami, uścisnął, pokrył ją pocałunkami gwałtownymi, ślepo, zapamiętale, z trawiącym ogniem, bez słów, tłumiąc na jej ustach jej westchnienia, dławiąc na ustach jej gwałtowną prawie, nieprzepartą potrzebę, która go naszła: krzyczeć imię Heleny. I na ciele nieświadomej dokonał straszliwego świętokradztwa.
 Kilka minut pozostawali w uścisku. Ona rzekła głosem wygasłym i pijanym:
 — Zabierasz mi moje życie!
 Była szczęśliwa z powodu tej namiętnej gwałtowności.
 Rzekła:
 — Duszo, duszo moja, cała, cała moja! Mówiła szczęśliwa:
 — Słyszę, jak ci bije serce... tak mocno, tak mocno!
 Potem rzekła z westchnieniem:
 — Pozwól mi wstać. Muszę iść.
 Andrzej był biały i zmieniony, jak mężobójca.
 — Co ci? — zapytała go czule.
 — Chciał uśmiechnąć się do niej. Odpowiedział:
 — Nie doznałem nigdy tak głębokiego wzruszenia. Myślałem, że umrę.
 Podszedł do jednego z kielichów, wyjął bukiet