Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/393

 — Więc?
 — Lady Heathfield jest dla mnie łaskawsza od księżny Scerni. Spodziewam się, że będę miał najwyższy zaszczyt być zapisanym po tobie na liście...
 Wybuchnął śmiechem nieco pospolitym, pokazując białe zęby.
 — Myślę, że moje czyny indyjskie, rozpowszechnione przez Juljusza Musellaro, dodały mej brodzie pewnego rysu bohaterskiego, co może nie spotka oporu.
 — A, twoja broda powinna dzisiaj drżeć od wspomnień...
 — Jakich wspomnień?
 — Wspomnień bakchicznych.
 — Nie rozumiem.
 — Jakto! Zapomniałeś o bajecznym Jarmarku majowym ośmdziesiątego czwartego roku?
 — O, widzisz! Przypominasz mi! Tych dni wypadnie trzecia rocznica... Jednak ciebie tam nie było. Kto ci opowiedział?...
 — Chcesz wiedzieć zbyt wiele, mój drogi.
 — Powiedz mi; proszę cię.
 — Raczej myśl o tem, żebyś zgrabnie skorzystał z tej rocznicy; i rychłe mi daj wieści.
 — Kiedy się zobaczymy!
 Kiedy ci się podoba.
 — Proszę cię na obiad wieczorem w Klubie, około ósmej. W ten sposób będziemy mogli razem zająć się tamtą drugą sprawą.
 — Dobrze. Żegnaj, Złotobrody. Spiesz!
 Rozstali się na piazza di Spagna, u stóp schodów; i ponieważ Helena przechodziła przez plac zwracając się ku via de’Due Macelli, by wejść na Quattro Fontane, Secinaro dopędził ją i przyłączył się do niej.