Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/61

błyskało przeruchliwie tysiącem rozmaitych wyrazów, a lewe było zawsze nieruchome i prawie zeszklone pod monoklem, jak gdyby jedno służyło do objawiania wyrazów a drugie do widzenia. — Na majowym jarmarku tonęła pani w chmurze złota.
 — Ach, szalony majowy jarmark! zawołała markiza d’Ateleta.
 Kiedy służący zaczęli nalewać zamrożonego szampana, dodała:
 — Przypominasz sobie Heleno? Nasze stoły były w sąsiedztwie.
 — Pięć ludwików za łyk! Pięć ludwików za jeden kąsek! — zaczął krzyczeć Don Filippo del Monte, naśladując dla żartu głos publicznego obwoływacza.
 Muti i d’Ateleta śmiały się.
 — Tak, tak, to prawda. Pan, panie Filippo, udawałeś obwoływacza rzekła Donna Francesca. — Szkoda że ciebie tam nie było, mój kuzynie! Za pięć ludwików byłbyś jadł owoc nadpoczęty moimi zębami, a za drugich pięć byłbyś pił szampana z rąk Heleny.
 — Co za skandal! — przerwała baronowa d’Isola z minką zgrozy.
 — Ach, Mary! A tyś nie sprzedawała papierosów, zapalonych przez ciebie i mocno zwilżonych, po ludwiku — rzekła Donna Francesca, wciąż śmiejąc się.
 A don Filippo dodał:
 — Ja widziałem coś lepszego. Leonetto Lanza dostał od hrabiny di Lucoli, za nie wiem ile, cygaro hawańskie, które trzymała była pod pachą.
 — Ach! fe! — przerwała znowu mała baronowa, z śmieszną miną.
 — Wszelkie dzieło miłosierne jest święte — zawy-