Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/67

mieć ciało Danay Correggia. Czuję to, a raczej widzę, z kształtu ręki.
 — Ach! panie Sperelli!
 — Czyż sobie pani z kwiatu nie wyobraża całego kształtu rośliny? Jest pani, z pewnością, jak córka Akrizjosa, którą nawiedza złoty deszcz, nie ów z majowego jarmarku, broń Boże! Czy zna pani ów obraz w galeryi Borghese?
 — Znam go.
 — Czym się pomylił?
 — Dosyć, panie Sperelli: proszę pana.
 — Czemu?
 Zamilkła. Od tej chwili oboje czuli, że zamyka się koło, które miało ich szybko samknąć i spoić. Ni jedno ni drugie nie było świadome tej szybkości. Po dwu czy trzech godzinach od pierwszego widzenia się, już jedno w myśli oddawało się drugiemu; i to obopólne oddanie się było naturalne.
 Ona rzekła po chwili, nie podnosząc oczu.
 — Jest pan bardzo młody. Czy pan już wiele kochał?
 On odpowiedział także pytaniem.
 — Czy sądzi pani, że jest większa szlachetnością ducha i większą sztuką wyobrazić sobie w jednej, jedynej kobiecie owo „Wiecznie kobiece“, czy też, że człowiek o umyśle subtelnym i wysoko napiętym winien przebiegać wszystkie mimochodne wargi, niby klawisze idealnego fortepianu, aż znajdzie rozkoszne „c“.
 — Nie wiem, a pan?
 — Ja także nie umiem rozwiązać tego wielkiego problematu uczucia. Lecz, instynktownie przebiegłem fortepian i boję się, żem znalazł owo „c“, przynajmniej tak wnoszę z wewnętrznego ostrzeżenia.
 — Boi się pan?