Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/69

 — Nina idzie dziś wieczór do pani Van Huffel.
 — Ja pójdę także, później, na chwilę, rzekła Muti. Zobaczę ją.
 — Oh, Ugenta — rzekła księżna, zwracając się do Andrzeja, — szukałam pana, żeby mu przypomnieć naszą umowę. Jutro i we czwartek. Licytacya kardynała Immenvaet zaczyna się jutro, w południe. Proszę przyjść po mnie o pierwszej.
 — Nie omieszkam, księżno.
 — Trzeba, żebym ja za wszelką cenę zabrała ów kryształ górski.
 — Będzie pani jednak miała współzawodniczkę.
 — Kogo?
 — Moją kuzynkę.
 — A dalej?
 — Mnie — rzekła Muti.
 — Ciebie? Zobaczymy.
 Panowie, stojący wokół, prosili o wyjaśnienia.
 — Walka pań XIX wieku o wazę z kryształu górskiego, niegdyś własność Niccola Niccoli; na wazie tej wycięty trojańczyk Anchizes, który rozwiązuje jeden z bucików Wenery Afrodyty — ogłosił uroczyście Andrzej Sperelli. — Igrzysko z wolnym wstępem odbędzie się jutro po pierwszej popołudniu w hali aukcyjnej, przy via Sistina. Walczą: księżna di Ferentino, księżna di Scerni, markiza d’Ateleta.
 Wszycy śmiali się z tego ogłoszenia.
 — Grimrti zapytał:
 — Czy są dozwolone zakłady?
 — La cóte! La cóte! — zaczął skrzeczeć Don Filippo del Monte, naśladując przenikliwy głos „bookmaker’a“ Stubbs.
 Ferentino uderzyła go po palcach swym czerwonym