Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/70

wachlarzem. Lecz dowcip podobał się. Zaczęły się zakłady. Wobec śmiechów i słów dolatujących z tej gromady, zwolna inne panie i panowie zbliżyli się, by wziąć udział w wesołości.
 Wiadomość o walce rozeszła się szybko; przybrała rozmiary towarzyskiego zdarzenia; zajęła wszystkie pięknoduchy.
 — Proszę mi podać ramię, przejdziemy się — rzekła donna Helena Muti do Andrzeja.
 Kiedy byli zdala od gromady, w przyległym salonie, Andrzej szepnął, przyciskając jej ramię:
 — Dzięki!
 Ona wspierała się na nim, przystając od czasu do czasu dla oddawania pozdrowień. Wydawała się trochę zmęczona i była bladą, jak perły jej naszyjnika. Każdy z młodych eleganckich panów czuł się w obowiązku rzucić jej jakiś powszedni komplement.
 — Ta głupota dusi mnie — rzekła.
 Odwróciwszy się, zobaczyła Sakumi’ego, który szedł za nią z kamelią, w butonierce, milczący, z oczyma zwilżonymi, nieśmiejący zbliżyć się. Przesłała mu uśmiech współczucia.
 — Biedny Sakumi.
 — Czy pani go widziała tylko teraz? — zapytał Andrzej.
 — Tak.
 — Kiedyśmy siedzieli obok fortepianu, z niszy okna patrzył ustawicznie na ręce pani, bawiące się bronią z jego kraju, przeznaczoną do rozcinania stronic książki zachodniej.
 — Przed chwilą?
 — Tak, przed chwilą. Może myślał: Słodkie byłoby „harakiri“ tą małą szablą, ozdobioną chryzamentami,