a trwał w oporze, możesz mnie oczekiwać w murach twego Krakowa.
Na powyższe wezwanie, książę północny odparł cesarzowi: „Bolesław, panujący książę polski, pokoju chce wprawdzie, ale nie w nadziei złożenia pieniędzy. Od woli to waszej cesarskiej mości zależy, odejść lub pozostać, lecz na mnie przez bojaźń lub obowiązek, ani lichego obola nie wytargujesz. Zaszczytniéj mi bowiem, walcząc za wolność, królestwo polskie utracić, jak żyć w pokoju, lecz hańbą okupionym.“[1]
To posłyszawszy, cesarz ruszył pod Wrocław, obiegł go i tyle wskórał, iż na miejsce żywych, których z sobą przywiódł, trupy ich otrzymywał. Udając wszakże, jakoby zmierzał do Krakowa, tu i owdzie pomajaczył koło rzeki a strachu Bolesławowi tym niby ruchem zaczepnym starał się napedzić, ale na swym pomyśle zawiódł się bardzo, Bolesław albowiem mniej o to dbał wcale, i posłom jego nic innego jak przedtem nie odpowiadał. Tak gdy daremnie się silił a raczej szkodę i niesławę, niżeli tryumf i korzyść z tego, dla siebie widział, musiał z koniecznością się pogodzić i odwieść z sobą trupy zamiast daniny. Jakoż żądając wprzód za wiele przez pychę, już tylko teraz małej rzeczy się domagał i ani grosza nie zyskał. A ponieważ w dumie swej był zamyślił podbić Polskę i wolność starożytną jej wydrzeć, Sędzia sprawiedliwy pomieszał mu te szyki, a te inne krzywdy zrządzone, srodze dał przypłacić, tak jemu, jak i doradcy jego Świętopełkowi.
- ↑ 6) List cesarza do króla Polaków i odpowiedź cesarzowi.
Oba listy, u Naruszewicza pod r. 1109 położone, uprzedzają podstąpienie wojsk niemieckich pod Głogów.
