Strona:PL Garborg Utracony ojciec.pdf/37

Do kogo mam się modlić?
 Przecież wszyscy mają umrzeć —
Starzy i młodzi —
 Wielcy i mali,
Wszyscy zagasną
 I będą pogrzebani.
Silni ludzie, rzeźcy
 Mrzeć będą za jedno — nic.
Ale biedak, co się błąka,
 Co umrzeć i żyć nie może,
Ma się błąkać i wałęsać
 Aż do ostatniego dnia.
Czyż jest w tym jaka myśl?
 Ja jej nie chwytam.
Nie mogę podczas dnia pracować,
Podczas nocy spoczywać,
 Myśli me blednieją,
Jak liść, który opada;
 Na męczarniach, które się łożem zwą,
Czuwam nocami, rozciągnięty, niespokojny,
 A zrana z łoża tortur idzie się
W beczkę z gwoźdźmi, która się dniem nazywa,
 Gdzie mnie wśród ostrzy toczą i drą w kawały.
I niema komu się skarżyć,
 I niema kogo oskarżać.
 Żadnego kata,
 Żadnego obrońcy,
 Bezład.
Każdy czyni, jak mu się podoba;
Każdy cierpi, jak plecom najciężej. —