Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/028

wciąż kwiaty pomiędzy swymi miękimi palcami.
 Naraz podniosła głowę ku niemu, spojrzała prosto w oczy, ale tak, iż Adam uczuł, że wzrok ten sięga mu do dna duszy.
 — Myślałam — wyrzekła — o tych kwiatach, które pan zawoził.
 Adamowi zrobiło się nieprzyjemnie.
 — I — mówiła, nie spuszczając zeń oczu — cieszy mnie, że te są inne... zupełnie inne.
 — Z nad przepaści — dorzucił, aby coś powiedzieć, bo uczuł się zmieszanym, nie wiedzieć, z jakiego powodu.
 — Symboliczne — zaśmiała się swywolnie, on rozśmiał się także z jakąś ulgą.
 — Teraz proszę być mojem lustrem, wszak w oczach można się przejrzeć, zwłaszcza w takich, jak pańskie... niewinnych! Proszę się zbliżyć i uklęknąć — komenderowała kapryśnie.
 Adam westchnął komicznie, ale uczynił zadość i przykląkł, ona, zaś, patrząc mu w oczy filuternie, stroiła swą głowę, jak w koronę, w białe gencjanny, potem jedną zasadziła jemu do klapy.