Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/029

 — O tak, teraz już jest pan moim rycerzem.
 Podnieśli się oboje, rozśmiani i, jak dzieci, weseli, podążyli na nowo pod górę.
 — Ale gdybym tak wpadła w przepaść, to pan rozpaczałby, co? Jakaż to byłaby romantyczna historja — dodała.
 — Wszystkie gazety opisywałyby.
 — Dosyć — przerwała.
 Głos jej stał się ostry i twardy.
 Adam ździwił się, wszakże żartował i nie chciał zrobić jej przykrości.
 — Czy moja korona prosto? — spytała nagle zupełnie innym tonem — myślę, iż pańskie niewinne oczy nie pokazują krzywo.
 — Pani mnie ma za bardziej niewinnego, niż jestem.
 — Czyżby?... — przedrzeźniała z lekką, leciuteńką żartobliwością. — Zresztą ja mam pana nie tyle za niewinnego, co za wstrzemięźliwego — dodała poważniej.
 Zastanowiło go to. Kobieta ta stawała się dlań coraz dziwniejszą, znała go zaledwie od kilku tygodni, a zdawało się, że nic nie jest jej tajemnem.
 — Czy pan zaręczony? — spytała nagle, przystając i patrząc weń pilnie.