Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/030

 Przyciął usta.
 — Ma pan narzeczoną? — powtórzyła prawie szorstko.
 — Nie — zaprzeczył z wahaniem. — Nie mam narzeczonej — wyrzekł powoli z pewnem załamaniem w swym metalicznym głosie, nie patrząc na nią, lecz gdzieś w zwyż.
 Oboje umilkli. Kobieta jeszcze chwilę wpatrywała się w jego śliczną, białą twarz, potem poszła przodem, Adam za nią z opuszczoną w dół głową.
 Opadła ich pierwsza przykra cisza.
 Kobieta czuła kłamstwo, a nie mogła je uchwycić, ani pojąć. Coś, jakby się między nimi zepsuło, szczerość stała się nie jednolitą, coś się wylęgło utajonego i już nie było między nimi całej prawdy.
 — Chciałbym bardzo wyjechać gdzie daleko na studja, do Paryża, — odezwał się pierwszy — możebym tam spotkał panią — zauważył nieśmiało.
 — Zapewne, że tam kiedyś pojadę i mógłby mnie pan spotkać, ale...
 — Ale — podchwycił — proszę, niech pani dokończy.
 — Otóż mnie się zdaje, że pan nie