Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/036

dział, że nie jest ono prawdziwem imieniem pani.
 — Czemu pan pytał jego nie mnie?
 — Ale dziś pani mi je powie, proszę bardzo.
 Przystanął i patrzył na jej ukoronowaną głowę w białe dzwonki gencjan.
 Był nieco wyżej, a ona stała przed nim, jakby na wzniesieniu, miał więc ją całą przed sobą. Wpatrywał się w jej zwodnicze migotliwe oczy, które poglądały ku niemu z opalonej, jakby o złotawych tonach, twarzy. Widział jej uśmiechnięte ponętnie obiecujące usta i zdawało mu się, że idzie ku niemu od nich jakaś gorącość niewytłomaczona. Bladoróżowa jego twarz rozpłonęła, a czyste duże oczy pociemniały i lśniły nieznanym im dotąd blaskiem.
 — Powiedziałabym już dawno, gdybym była wiedziała, że tak panu idzie o to.
 Wzrok jego pociemniałych rozgorzałych oczu zawisł na jej ustach i czekał na słowo, jak gdyby na pocałunek.
 — Imię moje Lilith — wyrzekła nabrzmiałym, gorącym głosem.
 On nie przestawał w nią patrzeć, jak gdyby nie rozumiał.