Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/050

 — Byłoby zabawnem, gdyby ci wszyscy, których wyprzedziliśmy, przyszli pierwej od nas — rzekła — wyobrażam sobie, co z tego będzie gadania.
 — Będę kiedyś moim dzieciom opowiadał o przygodach, jakie miałem z tą sławną...
 — Nigdy nie będzie pan opowiadał o mnie swoim dzieciom — zawołała twardo, gniewnie, a mała jej uśmiechnięta twarz schmurniała.
 Skoczyła zwinnie, jak młoda pantera, uchwyciła się go, aby nie stracić równowagi i powtórzyła dziwnym głosem:
 — Nigdy! słyszy pan.
 — A to czemu? — wyrzekł zdumiony i ściął usta, bo uczuł naraz w sobie jakiś nieświadomy niepokój.
 — Dlaczego nie miałbym mówić właśnie o pani — pytał zcichłym głosem, który z żartobliwego stał się zalęknionym.
 Lecz Lilith już, jak zwykle, rozśmiała się po swojemu.
 — A bo tak! — odrzekła.
 Wdzierali się dalej, może godzinę jeszcze.
 Na wierzchołku istotnie znaleźli już całe towarzystwo, które nie mogło zrozu-