Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/055

 Lilith rozśmiała się bez ceremonji.
 Netowicz, podrażniony, przestąpił z nogi na nogę i otrząsnął popiół z cygara, sypiący mu się na wystający brzuszek, i dorzucił:
 — A cóż dopiero ludzie, chciałem dodać.
 Zaczęto się przygotowywać do powrotu.
 — Chodźmy tak prosto — zaproponowała Lilith, wskazując przed siebie ręką po górach.
 — Jakto, tak na złamanie karku? — zapytał z przestrachem Netowicz.
 — A tak, ten, kto ze mną, to i na złamanie karku — i zaraz dodała poważniej — tędy o połowę krótsza droga i można przejść doskonale. Doktorze za mną — zawołała i rozpostarłszy ręce, poczęła zeskakiwać z kamienia na kamień na sposób góralski.
 Adam pobiegł za nią, Marjan chciał zaprotestować, było jednak zapóźno, udawał więc, że patrzy na ulatującą żonę obojętnie.
 — Ma fantazje — wyrzekł, starając się nadać swemu głosowi wyraz spokoju.