Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/060

 — A czy pan kocha? — spytała.
 — Ja... ja — powtórzył.
 Lilith zatrzymała się, udając, że chce zerwać gałąź. Cała przepojona gwałtownym niepokojem, wyczekiwała na tę odpowiedź, która miała jej przynieść nareszcie prawdę, rozwiązać zagadkę zachowywania się względem niej Adama.
 — Nie można chyba liczyć — wyrzekł po namyśle — czasów studenckich, a nawet jeszcze wcześniejszych, gimnazjalnych, wzdychania do pensjonarek. Była jedna, którą nawet całowałem, dziś ją spotykam i dziwię się temu, taka prosta natura... nie wiem, jak mogłem...
 — A po za tem... teraz... czy jest ktoś?... — przerwała Lilith.
 — Po za tem... — powtórzył.
 Twarz jego przybrała wyraz marzycielski, podniósł swe duże oczy w górę, gdzie właśnie zamigotała na obłokach pierwsza gwiazda.
 — Nie na ziemi... chyba gdzieś tam... w nieskończoności... — odparł zcichłym głosem.
 — Ach, tak — zawołała Lilith i radość przepełniła jej duszę, radość, równająca się szczęściu.