Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/066

 Tyle panien, będą zadowolone, że się zwróci do nich.
 Raptem wszystkie te myśli wydały mu się zupełnie głupie, nie na miejscu, wszak to wyraźne, że ona nie dba o niego, a on nie ma przyczyny, aby dbać o nią.
 Zwiesił głowę i westchnął, dusza jego popadła w pierwszą życiową rozterkę, niezgody z samym sobą. Jego białe, wysokie czoło zmarszczyło się, a duże oczy tak przeczyste, jak górskie wody, w których odbijają się błękity, zmąciły się, jakby rzucił kto w nie nagle kamień.
 Przed samą kolacją zbliżyła się do niego, prosząc, aby poszedł z nią do ogrodu po kwiaty.
 — Do czego? — spytał mimowoli.
 — Do włosów, o tak, przypiąć, pan zresztą wie, jak noszę, idę przecież na raut wieczorem.
 — Tak? nic nie wiedziałem, z mężem naturalnie?
 — Nie, głowa go boli, kładzie się spać.
 — Więc z kim? — spytał, będąc pewnym, że umówiła się z tym antypatycznym donżuanem, Jumartem. — Z kim? — powtórzył.