Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/075

randzie. Miejsce do obserwacji było doskonałe.
 W tej drewnianej, źle oświetlonej, udekorowanej gałęziami zielonych świerków improwizowanej sali, popoceni tancerze, bez fraków, z tancerkami, postrojonemi, jak na prawdziwy bal, wyglądali na marjonetki.
 Po chwili zauważono ich, zaczęło się gwałtowne wciąganie do wnętrza, zaoponowali jednak stanowczo, tłómacząc się gorącem.
 — Nic nie wiedziałem, że pani jest — zawołał z ożywieniem Jumart, podchodząc.
 Spojrzał uważnie w białą, wyłaniającą się w mroku twarz Adama, przygryzł nieco swe ciemne wargi i siadł przy Lilith, całkowicie rozmowę zwracając do niej, coś nawet jej szepnął, na co rozśmiała się w głos, orkiestra właśnie zagrała fortissimo i Adam nie dosłyszał.
 — Więc to będzie? — pytał znaczaco Jumart, przechylając się poufale do Lilith, a jego czarne oczy połyskiwały zwycięsko.
 — Ach, czy będzie?... — powtórzyła Lilith.
 — Ale, czy pani chciałaby?... — pytał,