Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/076

a głos jego przybrał drażniący, namiętny ton wyczekiwania.
 Lilith chwilę patrzyła w tę bladą twarz typowo pięknego bruneta, a z ust jej nie schodził ów zagadkowy uśmiech, poczem wzrok przeniosła na odkrytą jasną głowę Adama.
 Jego olśniewająco biała twarz o przedziwnie gładkiej skórze, nad wyraz delikatna, oświetlona czerwonym refleksem światła z lampjonów, wydawała się, jak natchniona i z tego rubinowego mroku wyzierała, jak tajemniczy, przeczysty kwiat.
 Oczy ich spotkały się i splotły z sobą gorączkowo, spojrzenie tych lazurowych, głębokich źrenic wtargnęło do duszy Lilith, wstrząsając nią, doznała wprost nieoczekiwanego wrażenia. Uśmiech przeobrażał się, przechyliła głowę i, patrząc w Adama, wyrzekła pragnącym głosem:
 — Chcę, aby się stało.
 I oczy jej zmrużyły się, a potem przymknęły...
 Zapanowało milczenie, Adam wstał.
 — Zostawiam państwa — wyrzekł — pójdę do domu.
 — Jeszcze chwilę — prosiła.
 — Nie jestem już potrzebny — po-