Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/077

wiedział z rozdrażnieniem — ma pani towarzystwo, pan odprowadzi.
 — Ach naturalnie — podjął Jumart.
 — Przyszliśmy razem, więc i wrócimy razem — zawyrokowała, podniosła się i wyciągnęła rękę do Jumarta na pożegnanie.
 — I dlaczego? wszak mogłaby pani zostać, niech pani zostanie — prosił Jumart, lecz nie zgodziła się.
 Gdy się już nieco oddalili, odpięła różę od piersi i oddała Adamowi.
 Szli w milczeniu.
 Wieczór był bardzo ciemny, na moście zatrzymali się, rzeka rozbijała się o kamieniste dno i pluskała jednotonnie, w szmerze tym jednak była jakaś melodja, jakby rozgłosy niewidzialnych, wciąż wibrujących tworów, które uskarżały się łagodnie, lecz beznadziejnie.
 Adam ustami wyszarpywał płatki róży, które leki wiatr porywał, niósł w ciemną dal... i rzucał na zimne wody... I tak te różane, wonne łodzie płynęły kędyś... niosąc może na sobie jakie ocalone drobnoustroje w miłosnych oplotach.
 — Niedługo już wyjadę — wyrzekła przyciszonym głosem Lilith.