Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/084

nie, podrażnione do głębi i pełne złych, obcych im promieni na uśmiechnione, lekceważące usta Lilith.
 Wstał, jakby z zamiarem rzucenia się ku niej z obelgą, ale, opanowawszy się, siadł i patrzył w obrażającem zdumieniu.
 Apatyczna twarz Netowicza zwróciła się ku nim, a zniszczone oczy ożywiły się chwilowo, udawał jednak, że nie zwraca uwagi, reszta osób również śledziła ich pilnie.
 Adam zaciął usta, potem dolna ich warga wyciągnęła się nad miarę z pod białych zębów.
 — A ja nie pojechałbym — odezwał się wolno, z namysłem.
 — Tak... a to czemu? — pytała, nie zmieniając tonu — czy nigdy?...
 — Pojechałbym, ale za swoje pieniądze i nie z panią — dodał jeszcze wolniej z naciskiem.
 — A z kim? — spytała, nie tracąc równowagi.
 — Już ja wiedziałbym z kim — odciął szorstko, wprost obraźliwie.
 Na blade, wydęte wargi Netowicza wybiegł złośliwie uradowany uśmiech, po-