Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/090

 — Zatem nie chciałaby pani, aby nas spotkał?
 — Nie chciałabym?... — zdziwiła się szczerze — pan wie, jak mało zwracam uwagi na formy, a zresztą i tak jutro się dowie o naszej nocnej wycieczce.
 — A z nim, czy chodziła pani również tak, jak ze mną? — spytał niespokojnie, starając się dojrzeć wyraz jej twarzy, ale na to było nazbyt ciemno.
 Pytanie to ucieszyło ją, gdyby można, byłaby zakrzyknęła głośno z pełnych, rozradowanych piersi:
 — Nie, nigdy, ani z nim, ani z nikim nie chodziłam tutaj w żadnej porze tak, jak z panem.
 — Ze mną, tylko ze mną — powtórzył, a jego młody, soczysty głos rozpłynął się w ciszy, jak przeciągły, wiolonczelowy ton.
 — Tylko z panem — przyświadczyła raz jeszcze.
 — A dlaczego ze mną? — zapytał prawie szorstko.
 Zapanowała chwilowa cisza.
 — Bo mi się tak podoba — odparła Lilith i cichuteńko rozśmiała się.
 Adam drgnął.