Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/095

jące się skóry nieznośne kropelki dżdżu leciały im w oczy wraz z chłodnym wiatrem, utrudniając bystrość wzroku.
 — Chciałabym, aby tak ciągle deszcz padał po moim wyjeździe — powiedziała, śmiejąc się.
 — Czemu?
 — Temu — przekomarzała się, jak pensjonarka — aby panu było jeszcze nudniej, jeszcze gorzej, zupełnie źle przez te dni, jakie pan tu jeszcze zabawi.
 Szedł po drugiej stronie drogi i patrzył na nią pomimo irytującego deszczu, który mu w tem przeszkadzał.
 — Znajomość nasza sezonowa — wyrzekł z goryczą — sezon się kończy, więc...
 — A między nami dopiero się zacznie — podchwyciła.
 Adamowi tchu zbrakło.
 — Zacznie się... — powtórzył przyciszonym głosem — ale co?...
 — Czy ja wiem, co?... — mówiła niedbale, uśmiechając się — może przyjaźń.
 — Niech pani przyobieca, że napisze do mnie czasem parę słów, choć na kartce.
 — To już obiecałam.
 Przystanęli i oparli się o jakieś sztachety, okalające przed willą ogród.