Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/097

 Ujął ją tylko za rękę, pocałował i wyrzekł stęsknionym głosem:
 — Dziękuję, bardzo dziękuję, że pani uczyniłaby to dla mnie, że obiecała, nie wiedząc.
 Mówiąc to, trzymał usta przy jej ręce i drżał.
 — Więc tylko panu o tyle chodziło? — pytała z zawodem.
 — Dla mnie ma to znaczenie duże, oprócz kartki, jeszcze proszę o fotografję — dodał, wypuszczając jej rękę.
 W tej chwili minął ich powóz, który zaraz się zatrzymał; jechał w nim Netowicz.
 — Państwo w taką niepogodę na spacerze? — zawołał, wychylając się — proszę, pojedziemy razem.
 Wymawiali się napróżno, trzeba było korzystać z uprzejmości, z braku miejsca usiedli we troje, Adam znalazł się w środku i tak blizko Lilith, że ciała ich całkowicie stykały się, a nawet opierały o siebie.
 Stangret zaciął konie i pojechali, Lilith o mało nie wyleciała.
 — Niechże mnie pan trzyma — wyrzekła.
 — Przesiądźmy się — zaproponował.