Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/130

 Jakieś echo dawnych, nurtujących żądz kołatało w duszy Lilith i bezrozumnie podszeptywało:
 — Niechże się stanie coprędzej, co się ma stać!
 W głowie uczuwała zamęt, coraz mniej zdawała sobie sprawę z rzeczy zewnętrznych, przymknęła oczy, oddając się podchwytom wyobraźni.
 Przestali mówić, siedzieli obok w kłopotliwem, nużącem milczeniu.
 Nagle Lilith wyciągnęła ręce i bez najmniejszego szału, lub jakiegokolwiek uniesienia oparła je na ramionach Adama, a bezwładną, znużoną głowę położyła mu na piersiach.
 Cisza, rozszarpana gwałtownym oddechem Adama, wionęła po hotelowym pokoju i pływała po zwisłej głowie Lilith, jak gorący opar.
 — Pani — zawołał przelękłym głosem — pani — powtórzył, nie poruszając się.
 Znagła chwycił ją za ręce, odłożył z siebie, porwał się na nogi.
 — Jakże można — zawołał, a głos jego roztłukł się skargą i dzwonił, jak rozbite kryształy.
 Umilkł, wpatrując się w nią.