Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/145

 Opuściła głowę.
 — Potem... — wyrzekła — i pocóż myśleć.
 — Jakto? — zawołał — więc potem wrócić do normy, do zwykłych dni... ja tutaj do narzeczonej, a pani naturalnie tam... do męża.
 — Inaczej być nie może — wtrąciła niepewnie.
 — Nie, to lepiej odrazu w łeb sobie palnąć!
 Zerwał się z miejsca i chwycił czemprędzej za palto.
 W sąsiednim numerze obudzono się i słychać było niezadowolone narzekanie.
 Delikatna, zazwyczaj tak łagodna twarz Adama była wzburzona, jasne włosy zwichrzyły się i rozpadły po białem czole, a zciemniałe oczy wydawały się jeszcze większemi, zaś czerwone, cudne usta wykrzywiły się boleśnie.
 Lilith patrzyła nań z zachwytem, nigdy nie wydał się jej tak pięknym i tak bardzo pożądanym, jak w tej chwili, nie starała go się jednak zatrzymać, ani nawet uspokoić, rozumiała, że byłoby to napróżno.
 Pośpiesznie podał jej rękę i wybiegł, a drzwi, nieumiarkowanie szarpnięte, za-