Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/152

sób, że dotykał jej pleców lekko przyrzuconych.
 Ona, zapatrzona w tej chwili na scenę, wstrząsnęła się, a obracając twarz ku niemu, spytała:
 — Co się z panem dzieje?
 — Nie wiem — wyrzekł również cicho i patrzył w nią rozmarzonemi, wyczekującemi oczyma.
 — Ależ co wyprawiamy — wyrzekła, uśmiechając się.
 — Tak, jakby się już wszystko stało pomiędzy nami — szepnął, westchnąwszy głęboko.
 — Przeciwnie — zaprzeczyła — wtedy nic nie wyprawialibyśmy.
 Teraz pochylili się ku sobie wzajem, że rozpalone ich twarze złączyły się, nagle rozpłonęło światło i wtargnęło pomiędzy nich, jak niepotrzebna łuna.
 Nie dosiedzieli do końca przedstawienia, z wspaniałego bowiem dramatu robiono parodję.
 Gdy powracali we dwoje, było już późno, po północy. Lilith wsunęła rękę pod ramię Adama i szli tak przez zgaszoną, wysadzaną drzewami ulicę, nie mówiąc nic do siebie.