Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/156

szarość, zmrok poprzedzająca, siąkła wolno przez okno i rozsnuwała się cieniami po pokoju.
 Lilith zbliżyła się i najniespodziewaniej usiadła obok niego, drgnął i spojrzał na nią błagalnie.
 — Wie pan — wyrzekła — teraz, kiedy już jesteśmy w tak dobrej, zażyłej przyjaźni, jak pan chciał, to nietylko możemy pojechać do Włoch, ale możemy sobie mówić nawet „ty“.
 — „Ty“! — powtórzył — zdaje mi się, że nie ośmieliłbym się.
 — I czemu? — spytała — ja gdy myślę o panu, to nigdy inaczej, jak: Ada, więc zapewne i pan.
 — A ja zawsze... myślę — przerwał — o pani, jak o... pani Lilith i nagle duże jego oczy zwęziły się i rozlśniły namiętnym błyskiem.
 — A kiedy dwoje zaczyna mówić sobie „ty“? — szepnął rozmarzonym, drżącym głosem.
 — Wtedy... — odparła żartobliwie.
 Wdarło się milczenie, osobliwe i ciążące.
 — Wie pan — przerwała z doskonale